Τέταρτη ημέρα των blogoscars και εδώ φυσικά οι επιλογές του Lyk για τους Σκηνοθέτες της χρονιάς.
10. Bart Layton / The Imposter
Ο τρόπος με τον οποίο σκηνοθετεί το The Imposter ο Bart Layton, που στην ουσία μας εμπαίζει, σώζει τούτο το ντοκιμαντέρ από τα τεράστια σεναριακά του κενά και το καθιστά με την ιδιαίτερη σκηνοθεσία του, ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα της χρονιάς.
9. Richard Linklater / Bernie
Εξαιρετική προσέγγιση του Bernie, μιας αληθινής και συγκλονιστικής από πολλές απόψεις ιστορίας από τον Richard Linklater, που μας προσφέρει μια ταινία σε στυλ ντοκιμαντέρ με τρόπο, που πιάνει τον παλμό της εποχής και του τόπου, που λαμβάνει χώρα.
8. Quentin Tarantino / Django Unchained
Ο Quentin Tarantino κάνει για ακόμη μια φορά εξαιρετική δουλειά, καθώς παρά τα προβλήματα, που η υποχρεωτική αλλαγή στο τμήμα του μοντάζ επέφερε στο αψεγάδιαστο κατά τα λοιπά, Django Unchained, δεν αποτέλεσε τροχοπέδη για την φρέσκια ματιά του σκηνοθέτη που εδώ ξεδιπλώνει το ανατρεπτικό του στυλ σε μεγαλύτερο πεδίο.
7. Benh Zeitlin / Beasts of the Southern Wild
Αν η πρώτη σου full μήκους κινηματογραφική απόπειρα σε σενάριο, αλλά κυρίως σκηνοθεσία, είναι το Beasts Of The Southern Wild, τότε μπορείς να είσαι σίγουρος, πως το μέλλον σου ανήκει. Ο ταλαντούχος Benh Zeitlin έδωσε σάρκα και οστά σε ένα ιδιαιτέρως δυνατό κι έντονο σενάριο, που σε μαγνητίζει από την πρώτη κιόλας εικόνα του.
6. Paul Thomas Anderson / The Master
Ο Paul Thomas Anderson έχει δώσει εδώ και καιρό τα διαπιστευτήρια του, αλλά καταφέρνει για ακόμη μια φορά με την νέα του ταινία να σηκώσει πολλές κι ατελείωτες συζητήσεις, τόσο για την ταινία αυτή καθαυτή, όσο και για τις ικανότητες και το στάτους του ίδιου. Στο The Master καταφέρνει και μετατρέπει τον τομέα του σε.. ποίηση.
5. Kim Ki-duk / Pieta
Τρομερή δουλειά από τον Kim Ki Duk στο Pieta, όπου έδωσε ρέστα με το αρρωστημένο του σενάριο, αλλά και με την γήινη και ως εκ τούτου συγκλονιστικά ρεαλιστική μεταφορά του στην οθόνη, καθώς ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τους χαρακτήρες του, αλλά και τον χωροχρόνο της ιστορίας, δεν γίνεται να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν. Respect.
4. Kathryn Bigelow / Zero Dark Thirty
Συγκλονιστική κυριολεκτικά η αλληλεπίδραση δυο εξαιρετικά ταλαντούχων και ραγδαίως εξελίξιμων τα τελευταία χρόνια γυναικών του σινεμά στο Zero Dark Thirty, καθώς η βαθιά σχέση της Kathryn Bigelow με την πρωταγωνίστρια της ταινίας της αποτυπώνεται εύγλωττα στο γυαλί με αποτέλεσμα στο τέλος της ταινίας να μένει μια διάχυτη κι υφέρπουσα αίσθηση δέους, που προκαλούν θαυμασμό κι ίσως ανατριχίλες.
3. Cristian Mungiu / Beyond the Hills
Το σενάριο και η σκηνοθεσία του Cristian Mungiu είναι τόσο καλά καμωμένα, που επιβεβαιώνει το γεγονός, πως αν κάποια ταινία αδικήθηκε κατάφωρα στα φετινά βραβεία της αμερικάνικης ακαδημίας, αυτή είναι σίγουρα το Beyond The Hills του Ρουμάνου λάτρη του ρεαλισμού, που δεν προτάθηκε ούτε καν για το ξενόγλωσσο όσκαρ. Λάσπες παντού.
2. Ben Affleck / Argo
Ο Ben Afleck σίγουρα δεν υπήρξε ο καλύτερος ηθοποιός και σίγουρα δεν πρόκειται να εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο, αλλά θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, πως σαν σκηνοθέτης έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες και μόνο στο χέρι του είναι το αν θα τις εκμεταλλευτεί. Στο Argo πάντως, μοιάζει να τα κάνει όλα σχεδόν τέλεια κι αυτό είναι άκρως ελπιδοφόρο.
1. Pablo Larrain / No
Είναι πραγματικά άξιος θαυμασμού και σεβασμού ο τρόπος με τον οποίο ο Pablo Larrain καταφέρνει να αποτυπώσει στο γυαλί τόσο πιστά, αλλά και με τόση λεπτομέρεια μια εποχή χαμένη στη λήθη του χρόνου. Δεν ξέρω αν φταίει ο vintage εξοπλισμός αποκλειστικά, για το τελικό οπτικό αποτέλεσμα του No, αλλά γνωρίζω, πως τούτος ο τύπος, έκανε τόσο καλή δουλειά, που πολλοί ανερχόμενοι και καταξιωμένοι σκηνοθέτες θα ζήλευαν.
No comments:
Post a Comment